ใครจะไปจำได้ว่าใครเป็นใคร หากไม่ใช่ภารกิจที่ต้อง “จำ จำ และ จำ” อย่างจำใจหรือไม่ (ไม่ทราบ)ของ….พนักงานรักษาความปลอดภัย (รปภ.)หรือ พี่ยาม
ที่ช่างจำแม่นเหลือแสน
โดยเฉพาะ…ชายคนนี้
"หวัดดีครับคุณอ้วน หวัดดีครับคุณแอ๋ม หวัดดีครับคุณสุ หวัดดีครับคุณนาฏ หวัดดีครับคุณนุ้ย หวัดดีครับคุณหนู หวัดดีครับคุณจ้า ฯลฯ หวัดดีครับๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"มาหาใครครับ แลกบัตรที่ตึกโน้นก่อนนะครับ
“อ๋อ เชิญชั้น 4 ครับ ผมเห็นพี่เค้าเพิ่งมา"
เสียงประจำของ “สนั่น” หรือที่เรียกกันติดปากว่า “ เสธ…หนั่น” บอกเราเช่นนั้น
เดือนก็แล้ว ปีก็แล้ว กลายเป็นเสียงที่คุ้นเคย ทุกครั้งที่ต้องมายืนแหมะเพื่อรอลิฟต์ไต่ลงมารับอย่างเชื่องช้า วิ่งมาระยะเผาขน ลิฟต์จวนจะปิดอยู่ลอมล่อ
เสธหนั่น คือ “ฮีโร่” ตัวจริง ที่ผลุนผลัน กดลิฟต์เพื่อรอคนวิ่งกระหืดกระหอบคนนั้น
บางวันก็คือ ฉันเอง
บ่อยครั้งยืนรอนานเข้า ก็ถือโอกาสยืนคุยกับเสธหนั่น เพื่อฆ่าเวลา
คุย จุ๊บ จิ๊บ ไปเรื่อย หันมาอีกที ลิฟต์ก็มาแล้ว
"อ้าว วันนี้เสธ ไม่มาเหรอ ???”
ฉันถามพี่ยาม (อีกคน) ที่มาปฏิบัติหน้าที่แทนในวันนั้น
ก่อนจะได้รับฟังคำบอกเรา ที่ช็อกความรู้สึก
“เสธอยู่ไอซียู ถูกหามเข้าโรงพยาบาลเมื่อเช้า เส้นเลือดในสมองตีบ อาการเป็นตายเท่ากัน แกมีอาการสะอึก กินไม่ได้ ต้องให้อาหารทางสายยาง"
ข่าวนี้แพร่ไปรวดเร็ว เพราะ (แทบ) จะทุกคนในตึกนั้น ไม่มีใครไม่รู้จักเสธฯ
…ที่แม้จะต่ำต้อยโดยหน้าที่ แต่ “ยิ่งใหญ่” ในความรู้สึกของผู้คนที่รู้จักเค้า
คนที่ได้ฟังคำบอกเล่า ถึงเสธฯ ก็สงสารแกทั้งนั้น
“อายุก็ยังไม่มาก ทำไมอยู่ๆเป็นโรคนี้ แกมีลูกด้วยนิ ออฟฟิศให้สวัสดิการช่วยเหลือยังไง”
กลายเป็นคำถามที่คนอยากรู้
ตามมาด้วยการ “เรี่ยไรเงิน” เพื่อช่วยเหลือ ไปเยี่ยม และติดตามอาการป่วยของแก หวังว่าจะดีขึ้น เพื่อกลับมาปฏิบัติหน้าที่อีกครั้ง
ประหนึ่งมิตร ญาติสนิท
บางช่วง ต้องนั่ง “ลุ้น” อย่างใจจดจ่อว่า แกจะรอด-ไม่รอด
สองเดือนผ่านไป กว่าจะสรุปว่า แกรอด(ตาย)
แต่ไม่เหมือนเดิม
…. ภาพอดีต ไม่มีวันหวนกลับมาได้อีก
หวัดดีครับ หวัดดีครับ ไม่มีเสียงนี้ให้ได้ยินอีกแล้ว
หรือแม้จะมีพี่ยามคนอื่น จะพยายามพูด แต่ของอย่างนี้ “แทน” กันไม่ได้
ระหว่างคนที่ใช้ “ปากพูด” กับ คนที่ใช้ “ใจพูด”
หรือที่ภาษาปะกิต เรียกว่า…เซอร์วิส มายด์
เสธหนั่น แปลคำนี้ไม่ออก
แต่กลับปฏิบัติมันได้ “เกินร้อย”
…ยามหัวใจบริการ ฉันแอบตั้งฉายา
และบอกกับตัวเองว่า ถ้าแกไม่ประมาทในการใช้ชีวิต ด้วยการเป็นนักดื่ม
อนาคต คงจะเดินมาถึงช้ากว่านี้ หรืออาจไม่มีวันนั้น
วันที่แกนอนแหมบอยู่บนเตียงคนป่วย
สะอึก
ให้อาหารทางสายยาง
.jpg)
คนที่รักในสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่เพียงมีความสุขยังทำให้คนอื่นมีความสุขไปด้วย
ตอบลบ